>Ali K. Metin Hece’de ne yapmaya çalışıyor?

>Adres önemli. Bunu en iyi bilen de Ali K. Metin. Hece gibi bir adreste siyasi şiirle ilgili düşüncelerini yazmaya çalışan; kendine olsun, başkalarına olsun bir çıkış noktası arayan kişinin, aslında ne yapmaya çalıştığını düşünmekten kendimizi alamıyoruz (!) Yani aslında biraz da komik değil mi? Hece dergisi ve siyasi şiiri yan yana düşünmek, Hece’de siyasi bir çıkış noktası aramak. Hele bunun Ali K. Metin kalemiyle yapılmaya çalışılması.

Ali K. Metin’in çabası bir yandan da çok kıymetli. Kaç kişi siyasi şiirle ilgili söylenenleri bir potada eritme, diskalifiye etme çalışması yapıyor ki?! Dergileri takip etmek, yazıları gözden geçirmek, notlar almak, altı çizili cümlelerden yorumlara ya da sağlamalara varmak, anlaşılır anlaşılmaz kavramları ve tanımları daha bir entelektüel havaya sokmak kolay değil. Ali K. Metin’in de hataya düştüğü nokta burası. Yani onda bir Murat Belge ve Hilmi Yavuz tavrı sezinliyoruz. Biçim olarak, konuları ele alış açısından, tartışmalara güvenir bir yerden girip, yara almadan çıkması babından.

Belge de Yavuz da nerede tartışma varsa biliyorsunuz balıklama dalarlar. Bu adeta onlarda bir hastalık haline gelmiş durumda. Ama yazılarına dikkat edecek olduğumuzda, “şu ne demiş, bu ne demiş, onun dediğine de bakalım” diye başlarlar. Bu arada epey bir malumat da dökerler ortaya. Bizim gibi sırf bu malumattan haberdar olmak adına o yazıları okumayanlar, bu kadar malumat sonunda yazarın sağlam bir fikre ulaşacağını bekler, ve bu beklentiden dolayı yazıyı sonuna kadar okur. Ama bir fikir çıkmaz ortaya. O kadar malumat yerde kalır. Onların gayesi “biz de buradayız” demek olduğu için, tartışmaya girerler, iki kafa sallarlar ve çıkarlar. Konuyu kimsenin aklına gelmeyen bir açıdan ele alıyormuş gibi yaparlar. Aslında tartışmaya bir şey kattıkları yoktur.

Belge’nin ve Yavuz’un üslubu malumatfuruşluğu kaldırıyor. Yazıyı sıkılmadan sonuna kadar okuyabiliyorsunuz. Araya dedikodu babından parçalar atmayı da becerebiliyorlar. “O şunu söyledi, bu bunu, onun söylediğine de bakalım” tavrı Ali K. Metin’de de var. Ancak Metin’in metni okunmaz halde. Ortaya döktüğü, yıllarca biriktirdiği bilgileri/fikirleri kasmadan okuyucuya sunması gerekiyor. Yoksa şu şekliyle Metin’in üslubundaki, dilindeki kasıntılık; aynı kelimeleri sık kullanması, cümleleri gereksiz uzatması, “sal”larla “sel”lerle kavramlaştırmalara girişmesi… onun yazılarını okunur olmaktan çıkarıyor. Hele bir de “herşeyleştirme” gibi kelime kullanımı, hatta bu tür kelimeleri kavram diye kullanmaya çalışması, yazılarını yalnızca okunur olmaktan çıkarmakla kalmıyor, sürekli bulanıklaştırıyor.

Ali K. Metin’in “Şiir Eleştirisi ve Poetikalar Üzerine 2007-2009” (Hece, Ocak 2011) başlıklı yazısı da bu bulanıklaştırma operasyonunun iyi bir temsili. Aydınlık, açık, net kavram ve tanımlamaları ezip bükmeye çalışarak, kastırıp kastırıp çözümleyemeyerek bulanıklaştırıyor. Bu durumda Ali K. Metin’in o kadar çabası maalesef “ben de buradayım” demekten öteye geçmiyor.