>Ömer Aksay’ın salvoları!

>
Ayraç dergisi 15. sayısında “Türk şiiri için kavşak noktaları” başlıklı bir dosya hazırlamış. Konunun merkezine inemeyen, gerçekte ilgisiz yerlerde dolaşan bir dosya. Daha çok da şiire uzaktan yakından değinen yazıların toplamı. Gerçi Ayraç, bir kitap dergisi, önemli değil yani. Yine de Ömer Aksay’ın dosyadaki yazısını günümüz şiir ortamının meselelerine en fazla yaklaşan yazı olarak anmak gerekiyor. O da bir yaklaşma çabası sonuçta. Aksay çok konuşup çok az şey söylemiş. Daha doğrusu söylediklerinin hiçbir yaraya merhem olduğu yok. Yanlış şeyler de var. Neredeyse bugüne kadarki gözlemlerini, düşüncelerini, hislerini bir yazıda döküp saçmış desek yeri. Girip çıkmadığı konu, hesaplaşmadığı! şair bulmak zor. Şiirin metalaşmasına da, sentaksına da, popülizme de… değinmiş. Arada Ahmet Güntan’a, Mehmet Aycı’ya haksızlık etmiş, üstüne Güntan’ın şiirini yanlış okuyor düpedüz.

Şimdi Aksay’ın söylediklerini tek tek ele almanın bir anlamı yok. Çünkü gerçekten de çok yazıp çok az şey söylemiş. Aslında ilgiye değer bir soruyla girmiş meseleye. Bir zemini var mı şiirimizin, ya da olacak mı? Bu soru ile başlıyor, ama konu dağılıyor da dağılıyor. İşin garibi onca lafı döndürüp dolandırıp, şiirin bir zemini yok demeye vardırıyor, üstüne İkinci Yeni’yi zemin olarak kabul etmeye devam etmeli diyor. Bunca çoluk çocuk kim oluyor da İkinci Yeni’yi aşıyormuş. Şimdi o tartışmaya geri dönmeyelim. Neyse. Aksay’ın şiir anlayışı İsmet Özel’in poetikasını temel alıyor aslında, ama bi gıdım ileri adım atmak bir yana İkinci Yeni’ye geri döndürüyor bunu. Aksay’ın şiiri ile, kendi yeri ile alakalı bir durum bu. Biraz da taşra. Şiirinin terk edemediği yerden konuşuyor. Terk edemediği. Aşmak değil zaten mesele. Bükemediğin eli öpeceksin yani. Dahası şiir elitizmi yapıyor. “İğfal edilmiş halkın popülisti” olmayı kendinize yediremediğiniz sürece de bu devam edecek ya.